اگر چه مشاوره دادن به والدین و درمان اختلالات یادگیری در حوزۀ وظایف و تخصص معلمان نیست، با این حال در بسیاری از موارد -به ویژه در کلاس‌های خصوصی که تمام توجهات معطوف به یک دانش‌آموز است- معلم اولین کسی است که این اختلالات را در شاگردِ خود شناسایی می‌کند و لازم است که این موضوع را با والدین نیز در میان بگذارد.
شنیدن این جمله که “ممکن است فرزند شما دچار اختلال یادگیری باشد” برای اغلبِ والدین بسیار ناراحت کننده و اضطراب‌آور است. از یک سو آن‌ها نمی‌دانند که در مواجهه با چنین مشکلی چه باید بکنند، از سویی دیگر اطلاعات و توصیه‌های غیرعلمی و متناقضِ اطرافیان می‌تواند باعث افزایش نگرانی‌های آن‌ها شود.
اختلالات یادگیری نظیر نارساخوانی، نارسانویسی، اختلال ریاضی و … و مشکلاتی که این اختلالات در روند یادگیری دانش‌آموز ایجاد می‌کنند، باعث می‌شوند که والدینِ این گروه از دانش‌آموزان، نسبت به سایر والدین، بسیار حساس‌تر باشند و نگرانی‌های بیشتری در مورد پیشرفت تحصیلی فرزندشان داشته باشند. بنابراین روشی که معلم برای مطلع کردن والدین از اختلال یادگیری فرزندشان به کار می‌گیرد به اندازۀ کمک به این دانش‌آموزان، حائز اهمیت است.
پیشنهاد ما این است که در صورت مشاهدۀ علائم اختلال یادگیری در دانش‌آموز و تصمیم برای مطلع کردن والدین از وجود چنین اختلالی در فرزندشان، چند نکتۀ بسیار ضروری را رعایت کنید. در ادامۀ این مقاله به این نکات اشاره خواهیم کرد. لطفا با ما همراه باشید.
۱. دانش خود را در زمینۀ اختلالات یادگیری افزایش دهید
همان طور که در ابتدای مقاله نیز اشاره کردیم در اغلب موارد، معلم اولین کسی است که می‌تواند متوجه اختلالات یادگیری دانش‌آموز شود و برای رفع این مشکل اقدام کند. بنابراین در صورتی که معلم اطلاعات و دانش کافی برای شناسایی و تشخیص اختلالات یادگیری را نداشته باشد ممکن است این اختلالات برای همیشه پنهان بمانند و در نتیجه دانش‌آموز، سال‌های تحصیل خود را به سختی بگذراند، همواره احساس بی کفایتی داشته باشد و حتی ممکن است از ادامۀ تحصیل منصرف شود.
پیشنهاد می‌کنیم تا حد امکان اطلاعات خود را در مورد انواع اختلال یادگیری بالا ببرید، سایت‌ها و کتابهای معتبر را در این زمینه مطالعه کنید تا به راحتی بتوانید مشکلات یادگیری را در دانش‌آموزتان تشخیص دهید و با کمک والدین، برای رفع این مشکلات و بهبود وضعیت تحصیلی دانش‌آموز اقدام کنید.
۲. با والدین ارتباطی مبتنی بر اعتماد ایجاد کنید
والدین تا زمانی که با معلم ارتباطی سازنده و مبتنی بر اعتماد ایجاد نکرده باشند به قضاوت‌ها و پیشنهادات او چندان اعتماد نمی‌کنند و حتی ممکن است معلم را عامل اصلی عدم موفقیت تحصیلی فرزندشان قلمداد کنند. بنابراین همواره سعی کنید از همان ابتدا و قبل از قرار گرفتن در چنین موقعیتی، با دانش‌آموز و والدین او ارتباط سازنده‌ای ایجاد کنید و اعتماد آن‌ها را جلب کنید تا در مواقع ضروری، از جمله زمانی که می‌خواهید آن‌ها را از اختلال یادگیری فرزندشان آگاه کنید، با اعتماد کامل به نظرات و پیشنهادات شما گوش فرا دهند.
۳. نقاط قوت دانش‌آموز را شناسایی و بیان کنید
والدین هیچ گاه از شنیدن تعریف و تمجید در مورد فرزندشان خسته نمی‌شوند. از آنجا که صحبت کردن در مورد اختلالات یادگیری دانش‌آموز، برای آن‌ها بسیار ناراحت‌کننده است، بهتر است در کنار بیانِ این موضوع، به نقاط قوت فرزند نیز اشاره کنید تا احساس بهتری پیدا کنند.
ریچارد سلزنیک یک روانشناس در حوزۀ آموزش می‌گوید که من در چنین مواقعی از نظریۀ هوش‌های چندگانۀ هوارد گاردنر کمک می‌گیرم، که عبارتند از
- هوش کلامی-زبانی
- هوش منطقی-ریاضی
- هوش فضایی
- هوش جنبشی-حرکتی
- هوش موسیقایی
- هوش درون فردی
- هوش میان فردی
- هوش طبیعت‌گرا
بیشتر بخوانید: آشنایی با سبک‌های یادگیری
بر اساس این نظریه، تعریف هوش بسیار گسترده است و هر فردی سطوح مختلفی از این هوش‌ها را از خود نشان می‌دهد. اگر دانش‌آموزی در درس ریاضی نتایج ضعیفی می‌گیرد لزوما کم‌هوش‌تر از سایر دانش‌آموزان نیست و ممکن است در سایر انواع هوش، بسیار قوی‌تر از همکلاسی‌های خود عمل کند.
صحبت کردن در مورد نقاط قوت دانش‌آموز از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و باید والدین را متوجه این موضوع کنید که اگرچه ممکن است فرزندشان در برخی زمینه‌ها عملکرد ضعیفی داشته باشد اما قطعا موضوعاتی نیز وجود دارند که فرزند آن‌ها در این حوزه‌ها می‌توانند نتایج فوق‌العاده‌ای به دست بیاورند.
۴. از کلماتی که بار معنایی منفی دارند استفاده نکنید
والدین معمولا کلماتی مانند “ناتوانی“ یا “اختلال“ را به عنوان یک نقص تفسیر می‌کنند. به همین دلیل در حین صحبت با والدین در مورد اختلال یادگیری فرزندشان، از به کار بردن این کلمات و هر کلمه‌ای که بار معنایی منفی دارد، اجتناب کنید.
همچنین از اظهار نظر در مورد اینکه این اختلال می‌تواند ناشی از عملکرد متفاوت مغز باشد به شدت خودداری کنید. زیرا از یک سو بیان این موضوع باعث نگرانی بیشتر والدین میشود و از سویی دیگر ممکن است والدین، این اطلاعات را به صورت ناقص به فرزند خود منتقل کنند و باعث نگرانی و سردرگمی او شوند. بهتر است اجازه دهید که مشاوران و متخصصان این حوزه، در این زمینه وارد عمل شوند.
بیشتر بخوانید: اختلال بیش فعالی در دانش‌آموزان ابتدایی و راهکارهایی برای معلمان
۵. ساده، کوتاه و امیدوارکننده صحبت کنید
اگرچه که بهتر است راهکارهای درمان اختلالات یادگیری از طریق مشاوران و متخصصان حوزۀ آموزش مطرح شوند اما اگر شما هم بنا به تخصص یا تجربه، راهکارهایی را به والدین پیشنهاد می‌کنید بهتر است که این موارد را در نظر بگیرید
- از به کار بردن اصطلاحات تخصصی و پیجیده خودداری کنید
- دستورالعمل‌ها و پیشنهادات خود را کوتاه و ساده بیان کنید
- از بزرگنمایی در مورد این اختلالات اجتناب کنید
- به والدین این اطمینان را بدهید که برای رفع این مشکل در کنار آن‌ها خواهید بود
۶. به والدین آموزش‌های لازم را ارائه دهید
اگر تصمیم دارید در مورد اختلال یادگیری دانش‌آموز با والدینش صحبت کنید بهتر است در مورد آن اطلاعات کافی داشته باشید و این اطلاعات را به والدین منتقل کنید. البته منظور ما این نیست که در جایگاه یک متخصص و روانشناس قرار بگیرید. بلکه کافی است بتوانید معرفی دقیق و درستی در مورد این اختلال به والدین ارائه کنید و اگر کتاب، وبسایت معتبر یا یک روانشناس قابل اعتماد و حرفه‌ای را در این زمینه می‌شناسید به آن‌ها معرفی کنید. این موضوع به والدین کمک می‌کند تا در وقت خود صرفه‌جویی کنند و احتمالِ قرار گرفتن در معرض منابع اطلاعاتی نامعتبر یا افراد غیرحرفه‌ای را کاهش می‌دهد.
۷. هرگز برای دانش‌آموز دارو تجویز نکنید
به عنوان معلم ممکن است تجربیات زیادی در زمینۀ اختلالات یادگیری داشته باشید و با داروهایی که برای درمان این اختلالات تجویز می‌شوند آشنا باشید اما پیشنهاد ما این است که تحت هیچ شرایطی هیچ دارویی را به والدین پیشنهاد ندهید. اگر فکر می‌کنید که دانش‌آموز به درمان دارویی نیاز دارد بهتر است که او را به یک متخصص ارجاع دهید تا در صورت نیاز برای او دارو تجویز کند.
۸. از والدین انتظار نداشته باشید که با صحبت کردن، مشکلات رفتاری دانش‌آموز را حل کنند
در برخی از انواع اختلالات از جمله اختلال بیش فعالی، ممکن است معلم شاهد رفتارهای نامناسب و آزاردهنده از سوی دانش‌آموز باشد. با این حال هرگز از والدین درخواست نکنید که برای حل این نوع مشکلات، با دانش‌آموز صحبت کنند. زیرا این موضوع نشان می‌دهد که معلم در مدیریت چنین شرایطی ناتوان است، در مورد اختلالات یادگیری اطلاعات کافی ندارد و تصور می‌کند تنها با یک تذکر ساده از سوی والدین می‌توان این رفتارها را اصلاح کرد.
در این مقاله به ۸ نکتۀ مهم اشاره کردیم که بهتر است معلمان این نکات را در حین صحبت کردن با والدین در مورد اختلال یادگیری فرزندشان رعایت کنند. از اینکه تا پایان این مقاله با ما همراه بودید از شما سپاسگزاریم.
سوال!
شما از چه منابعی برای افزایش اطلاعات خود در زمینۀ اختلالات یادگیری دانش‌آموزان استفاده می‌کنید؟
لطفا نظرات و تجربیات خود را زیر همین پست با سایر همکاران در میان بگذارید.
منابع انگلیسی که می‌توانید استفاده کنید: cli.org ،reallygoodstuff.com
نظر خود را در مورد این مطلب بیان کنید: